Δεν υπάρχουν ακόμη ετικέτες.
Κάθε άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος στη ζωή του με ανοικτούς λογαριασμούς, είτε δικούς του, είτε κοντινών του ανθρώπων. Αυτές οι μισοτελειωμένες υποθέσεις έρχονται με τη μορφή επαναλαμβανόμενων ονείρων, φαντασιώσεων, συμπεριφορών και γενικότερα μοτίβων με τα οποία σχετιζόμαστε με τους γύρω μας. Οι ανοικτοί λογαριασμοί και τα συναισθήματα που συνδέονται μαζί τους, επιμένουν στη μνήμη μας, καθώς ο οργανισμός προσπαθεί να ολοκληρώσει μια κατάσταση ή συνδιαλλαγή που δεν έχει τελειώσει.
Αυτή η αίσθηση επιστροφής που δημιουργούν οι ανοικτοί λογαριασμοί, εκτός από βασανιστική και ταλαιπωρητική, δεν παύει να δίνει μια αίσθηση συνέχειας, ανακούφισης, δίνει συχνά κουράγιο και κίνητρο για να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Είναι μια ονειροπόληση στην οποία επενδύουμε την ενέργειά μας, εξιδανικεύουμε τα πρόσωπα και τις καταστάσεις, όπως τα βιώσαμε και σχετιστήκαμε μαζί τους στο παρελθόν και πλάθουμε μια συναισθηματικά φορτισμένη και μεγαλοπρεπή επιστροφή. Μια επιστροφή που να «αξίζει» τον πόνο που νιώσαμε, την υπομονή που δείξαμε και τα συναισθήματα αλλά και τον χρόνο που επενδύσαμε με το να την φαντασιωνόμαστε.
Η διαδικασία αυτή της επιλογής να «κολλάμε» σε μια στιγμή, αποφεύγοντας τα οδυνηρά μας συναισθήματα, υποκινείται από το φόβο ότι δε θα αντέξουμε τον πόνο του κλεισίματος αυτών των ανοικτών λογαριασμών και της αλλαγής του ίδιου μας του εαυτού όπως τον γνωρίζουμε ως σήμερα.
Επί της ουσίας οι ανοικτοί λογαριασμοί δημιουργούνται όταν δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βιώσει τα συναισθήματα που συνοδεύουν ένα τραυματικό γεγονός. Τέτοια γεγονότα, για παράδειγμα, μπορεί να είναι η λήξη μιας σχέσης λόγω χωρισμού, διαζυγίου είτε αιφνιδιαστικού θανάτου. Απαγορεύουμε λοιπόν στον εαυτό μας να πενθήσει, να αποχαιρετήσει τον άνθρωπο και τη συνθήκη και έτσι τα άλυτα συναισθήματα ενδυναμώνονται και φυλακίζονται εντός μου.
Όταν τα συναισθήματα αυτά ισχυροποιηθούν, το άτομο εμφανίζει συμπεριφορές, όπως εμμονή δηλαδή ενασχόληση με θέματα συναφή του ανοικτού λογαριασμού, γκρίνια, κατάθλιψη, αυτολύπηση, μνησικακία. Συχνές είναι οι πικρίες που αποτελούν απαιτήσεις που δεν εκφράστηκαν ποτέ, οι ενοχές που αποτελούν τον ανέκφραστο θυμό μας, αλλά και η αποφυγή, όπου στην προσπάθεια μας να μην βιώσουμε τι συμβαίνει αδυνατούμε να αντλήσουμε ευχαρίστηση από τη ζωή μας και βιώνουμε κενό.
Η ανοικτή επικοινωνία μας με το παρελθόν μέσω των ανοικτών λογαριασμών που φέρουμε, μας κρατά σε επαφή με τις ανάγκες, τις σχέσεις και την ατμόσφαιρα του «τότε», χωρίς να λαμβάνει υπόψη πως όλα αυτά και εμείς οι ίδιοι έχουμε αλλάξει. Οι ανοικτοί μας λογαριασμοί είναι η δυσκολία μας να βάλουμε τελεία, να πούμε αντίο, να αποχαιρετήσουμε το παλιό και να έρθουμε σε επαφή με το ποιος άνθρωπος είμαστε σήμερα, τι επιλογές έχουμε και ποιες δυνατότητες μας καταπιέζαμε επιμελώς.