Δεν υπάρχουν ακόμη ετικέτες.
Καλή χρονιά λοιπόν! Με υγεία, με αγάπη, με δημιουργικότητα, με χρώματα, με μεράκι, με όνειρα.
Αυτές τις πρώτες μέρες του χρόνου διαβάζω ευχές, αποφθέγματα, και άλλα κείμενα για τη νέα χρονιά που ήρθε. Αυτό που μου κάνει πιο πολύ εντύπωση και κρατώ είναι η Μαφάλντα: δεν είναι το έτος που πρέπει να είναι καλύτερο, αλλά εσύ.
Αμέσως δημιουργώ μια εικόνα στο μυαλό μου. Το χρόνο σαν άνθρωπο, σα μια μορφή. Ένα γεροντάκι σκυφτό, ο κύριος Χρόνος 2018 έχει ήδη φύγει, κρατώντας το μπαστουνάκι του και παίρνοντας μαζί του όσα έφερε και όσα του δώσαμε. Στη θέση του έρχεται ο κύριος Χρόνος 2019. Στη gestalt, θα λέγαμε ότι το 2018 μπαίνει στο φόντο, και η νέα μορφή του 2019 αναδύεται. Κάνω μια ακόμη εικόνα. Εμένα να κρατάω τον κύριο Χρόνο 2019 από το αυτί και να του λέω: «κανόνισε φέτος! Και υγεία! και αγάπη! και χρώματα! Και όλα! Έτσι να τα φέρεις!» Ωραία υποδοχή…..
Κι αν ο κύριος Χρόνος 2019 ήταν όντως ένας άνθρωπος; Φανταστείτε ότι με την αλλαγή της χρονιάς εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μας κι ερχόταν να μας συναντήσει. Όπως με κάθε άνθρωπο, σίγουρα έχουμε μια πρώτη αίσθηση μόλις τον συναντάμε. Αντίστοιχα, έχουμε και μια αίσθηση για την κάθε χρονιά που έρχεται. Εδώ όμως δεν πρόκειται μόνο για αίσθηση, αλλά για μια σειρά ατέλειωτων προσδοκιών. Φανταστείτε να κάναμε και με τους ανθρώπους το ίδιο, να τους ζητούσαμε να είναι έτσι όπως θέλουμε με την πρώτη γνωριμία.
Στη gestalt, θα λέγαμε, ότι όταν κάνουμε προσδοκίες, αποφεύγουμε να μείνουμε στην επαφή στο εδώ και τώρα, αντίθετα πηγαίνουμε στο μέλλον, στο τι θέλουμε να συμβεί. Δε βλέπουμε πώς έχουν τα πράγματα εδώ, αυτή τη στιγμή. Πώς θα μέναμε λοιπόν στην επαφή; Αν κοιτούσαμε τον κύριο Χρόνο 2019 κατάματα και βλέπαμε εμείς πως στεκόμαστε απέναντί του. Όπως και με κάθε άνθρωπο, χρειάζεται να δώσουμε χρόνο για να τον γνωρίσουμε πραγματικά. Και κυρίως να είμαστε εκεί παρόντες και διαθέσιμοι για να κάνουμε σχέση μαζί του.
Όσο καλός κι αν είναι ο κύριος Χρόνος, δε σημαίνει ότι είναι ο καλύτερος για μας. Χρειάζεται να ξέρω πρώτα απ’ όλα τι χρειάζομαι εγώ από τον κύριο Χρόνο. Να δω εκείνος τι φέρνει και ταυτόχρονα πως είμαι εγώ όταν τον συναντώ. Ανταποκρίνομαι σε αυτά που μου δίνει; Αξιοποιώ τις ευκαιρίες του, είμαι ευγνώμων όταν είναι καλός μαζί μου, και του δίνω πίσω κι εγώ με τη σειρά μου;
Με τους χρόνους λοιπόν σχετιζόμαστε, και είμαστε εκεί, παρόντες, μαζί τους. Έχουμε την ευθύνη μας απέναντί τους, και είναι μια ευθύνη που δεν την αναθέτουμε σε εκείνους, αλλά που αναλαμβάνουμε κάθε μέρα τους, και όχι μόνο την Πρωτοχρονιά. Δεν είμαστε άμοιροι μπροστά τους, αλλά αντίθετα ενεργοί και δημιουργικοί.
Στη gestalt, λοιπόν, η ευθύνη είναι μία έννοια που συναντάμε συχνά. Όχι απαραίτητα με το βάρος που μπορεί να έχει για πολλούς η λέξη. Αλλά με την έννοια της συμμετοχής στα πράγματα. Του πώς δρω μέσα σε μια κατάσταση, πώς επιτρέπω μια συμπεριφορά, τι κάνω για να αλλάξει κάτι, πώς προσπαθώ για να πετύχω κάτι άλλο. Δεν πιστεύουμε πως μοιραζόμαστε μερίδια ευθύνης, αλλά πως συμμετέχουμε, πως συνδημιουργούμε. Πρόκειται για μια στάση ζωής που, τουλάχιστον για μένα, ούτε με αφήνει αβοήθητη και άμοιρη ευθυνών, ούτε με βάζει στο κέντρο των πραγμάτων να κινώ τα νήματα. Αντίθετα, μου δίνει χώρο ανάμεσα σε κάθε έμβιο ον στο περιβάλλον μου, στο πεδίο όπως θα λέγαμε στη gestalt, να έρθω σε επαφή, να σχετιστώ έχοντας επίγνωση του τι κάνω και ποια είμαι και πώς αυτό επιδρά στους άλλους. Είμαι εκεί παρούσα και αυθεντική, και παίρνω την ευθύνη μου για την κάθε νέα σχέση που γεννιέται, είτε αυτή είναι με κάποιον άνθρωπο, είτε με τον κύριο Χρόνο 2019.
Αν οι κύριοι Χρόνοι που έχουν περάσει από τη ζωή μου ζούνε όλοι μαζί σε ένα μεγάλο σπίτι του παρελθόντος, θα ήθελα να έχουνε μαζί τους από μένα όσα μου έχουν δώσει εκείνοι με τη σειρά τους. Αλλά και όλοι οι κύριοι Χρόνοι που ακόμα δεν έχουν γεννηθεί, θα ήθελα να φέρουν όσα σκέφτομαι να σπείρω για κείνους.
Κλείνοντας για τη νέα χρονιά, εύχομαι να είμαστε υγιείς, να κάνουμε όνειρα, να αγαπάμε, να δημιουργούμε και να βάζουμε μεράκι σε όσα κάνουμε. Και είμαι σίγουρη κι ότι ο κύριος Χρόνος 2019, κάτι θα κάνει γι’ αυτό!