Δεν υπάρχουν ακόμη ετικέτες.
Οι διακοπές λοιπόν είναι.... μια διακοπή. Διακόπτουμε αυτό που συνηθίζουμε να κάνουμε για να δοκιμάσουμε, να βιώσουμε, να εξερευνήσουμε κάτι άλλο. Κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό, κάτι που θα μας ξεκουράσει, θα μας χαλαρώσει, θα μας εκτονώσει, θα μας δώσει άλλη ενέργεια, θα γεμίσει τις μπαταρίες μας, θα μας ανανεώσει, ή οτιδήποτε άλλο. Και όπου οτιδήποτε άλλο, συμπληρώστε αυτό που χρειάζεται και έχει πραγματικά ανάγκη ο καθένας και η καθεμία μας από τις διακοπές μας.
Η ανάγκη που ικανοποιείται στις διακοπές διαφέρει απίστευτα από άτομο σε άτομο. Για παράδειγμα, μια γυναίκα δουλεύει στον τομέα των πωλήσεων σε μια μεγάλη εταιρεία. Εργάζεται στο ίδιο γραφείο κάθε μέρα, κάνει πράγματα που είναι συχνά ίδια, και πολλές φορές βαρετά. Όταν διακόπτει από τη δουλειά της, επιλέγει να κάνει ταξίδια με την παρέα της, να ανακαλύψει καινούργια πράγματα, να εκτονωθεί, να κάνει σίγουρα κάτι που θα «ταράξει» τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Από την άλλη, ένας άνδρας δουλεύει σε εταιρεία για παιδικά πάρτυ. Κάθε μέρα εργάζεται σε διαφορετικό μέρος, συνηθίζει να τρέχει, να φωνάζει, να τραγουδάει και να γελάει με τα παιδιά, να ανακαλύπτει συνέχεια μαζί τους καινούργια πράγματα. Όταν φεύγει διακοπές, επιλέγει να ηρεμήσει μόνος του σε ένα απομακρυσμένο χωριό, διαβάζοντας, χωρίς να σκέφτεται ή να μιλά, και μαζεύοντας πίσω όλη την ενέργεια που δίνει στους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύει.
Το περιβάλλον στο οποίο ζούμε επηρεάζει και τον τρόπο που θέλουμε να διακόψουμε από αυτό. Σίγουρα, ο χαρακτήρας μας και η προσωπική μας ζωή ορίζει σε μεγάλο βαθμό το με ποιον θα περάσουμε τις διακοπές μας, σε ποιο μέρος και με ποιο τρόπο. Ταυτόχρονα, οι διακοπές -σύμφωνα με τη δική μου ματιά- είναι για τον /την καθένα /μία ένα μικρό διάλειμμα γεμάτο ευκαιρίες για εμπειρίες τελείως διαφορετικές από αυτές που συνηθίζουμε να αντιμετωπίζουμε στην καθημερινή μας ζωή. Εμπειρίες που μας ανανεώνουν για να γυρίσουμε πιο δημιουργικοί /ες στην καθημερινότητά μας.
Μια μικρή αντίστοιχη διακοπή είναι και η θεραπεία.
Στην καθημερινότητά μας, αναπτύσσουμε μοτίβα συμπεριφοράς που μέχρι τώρα μας έχουν βοηθήσει να επιβιώσουμε, και μ’ αυτά οργανώνουμε τον κόσμο, γιατί έτσι απλά είναι πιο εύκολο. Με την πάροδο του χρόνου, άλλα μοτίβα σταματούν, και άλλα επιμένουν να στέκονται εκεί παγιωμένα, μη όντας πια χρήσιμα και βοηθητικά, αλλά ακόμα περισσότερο δυσκολεύοντάς μας στην επαφή.
Για παράδειγμα: δυο γυναίκες είναι φίλες εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Κατά καιρούς, όπως είναι φυσιολογικό σε μια φιλία, έχουν διαφωνίες και μαλώνουν. Για τη μια γυναίκα, είναι δύσκολο να δέχεται τις ευθύνες της, οπότε συνηθίζει να τις επιρρίπτει στην άλλη. Η δεύτερη, με το φόβο ότι θα χάσει τη φίλη της, σιγά-σιγά άρχισε να δέχεται ότι η φίλη της έχει δίκιο, και σπάνια αντιτίθεται στη γνώμη της. Πολλές φορές κουράζεται να συμφωνεί μαζί της, αλλά από την άλλη έχει συνηθίσει να το κάνει.
Σαν αποτέλεσμα, συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε τέτοιου είδους μοτίβα, γιατί είναι ξεκούραστα, τα έχουμε "τεστάρει" και ξέρουμε ότι διατηρούν τις σχέσεις μας. Από την άλλη, η φίλη φτάνει κάποια στιγμή στο σημείο όπου καταπιέζεται και έχει την ανάγκη να εκφράσει την πραγματική της άποψη, χωρίς να φοβάται ότι θα χάσει τη φίλη της, ή ακόμα και χωρίς να φοβάται να ζήσει χωρίς εκείνη. Έχει την ανάγκη να διακόψει το μοτίβο της και να δοκιμάσει κάτι άλλο στη θέση του.
Το δωμάτιο της θεραπείας είναι, λοιπόν, αυτό ακριβώς το πλαίσιο όπου ο άνθρωπος δοκιμάζει με ασφάλεια αυτό που έχει περισσότερο ανάγκη. Ο /Η θεραπευόμενος /η έρχεται στη θεραπεία, κουβαλώντας τα μοτίβα συμπεριφοράς που έχει αναπτύξει, και συνεχίζει να τα αναπαράγει, γιατί αυτό απλά ξέρει να κάνει. Μέσα στη θεραπευτική διαδικασία, ξεκινά να αποκτά επίγνωση για τα συναισθήματά του/ της, και να αναγνωρίζει τα μοτίβα συμπεριφοράς, τα συναισθήματα που έχει όταν δρα με αυτά τα μοτίβα, και ακόμα ανακαλύπτει αυτό που τον /την οδήγησε να τα δημιουργήσει και αυτό που τον /την κάνει να τα διατηρεί. Και το σημαντικότερο: μόλις αυτό συμβεί, έχει τη δυνατότητα να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό, γιατί ο /η θεραπευτής /τρια όχι μόνο δε θα αποδοκιμάσει κάτι τέτοιο, αλλά θα τον /την ενθαρρύνει κιόλας.
Με αυτό τον τρόπο, η θεραπεία φέρνει ξεκούραση. Ναι, σίγουρα έχει και πολλή κούραση, γιατί όλη αυτή η επίγνωση και η αναγνώριση των συναισθημάτων και το να στέκεται κανείς σε όλα αυτά θέλει πολλή προσπάθεια. Όμως, η εστίαση σε κάτι τόσο σημαντικό είναι τελικά κάτι ξεκούραστο. Κι ακόμα περισσότερο, η ίδια η αλλαγή, όσο μικρή κι αν είναι, φέρνει ανανέωση, διακοπή και αισιοδοξία για τα επόμενα.
Δεν είναι τυχαίο που πολλοί θεραπευόμενοι, ανυπομονούν να πάνε στο εβδομαδιαίο τους ραντεβού και φροντίζουν το πρόγραμμα τους, έτσι ώστε να μη το χάνουν με τίποτα. Γνωρίζουν ότι εκεί διακόπτουν από την καθημερινότητά τους και ξεκουράζονται. Σιγά-σιγά, δοκιμάζοντας αυτές τις μικρές αλλαγές, τολμούν να τις εφαρμόσουν και έξω από τη θεραπεία. Μέχρι που οι διακοπές έρχονται πιο συχνά στην καθημερινότητα.
Κλείνοντας, σκέφτομαι πως έχω επιλέξει να γράψω αυτό το άρθρο όσο βρίσκομαι ακόμα στις διακοπές μου. Στην αρχή, αναρωτήθηκα: γιατί επιλέγω να "δουλέψω" στις διακοπές μου; Τώρα σκέφτομαι: αν τελικά οι διακοπές είναι κάτι που με ανανεώνει, μπορώ να αφιερώσω το χρόνο μου σε κάτι που αγαπώ πολύ, όπως το VerbaTeam. Το να διαβάζω πολύ, να παίρνω έμπνευση και να έχω χρόνο για να γράψω και να μοιραστώ τις σκέψεις μου, είναι κάτι που αγαπώ πολύ και μου λείπει από την καθημερινότητα. Και κάπως έτσι, έγινε από "δουλειά", κομμάτι των διακοπών μου. Είμαι τυχερή γιατί βρήκα αυτό που με ανανεώνει και μου φέρνει χαρά, και μπορώ να το κάνω στις διακοπές μου.
Εύχομαι όλοι και όλες μας να κάναμε τις διακοπές που είχαμε βαθιά ανάγκη και να επιστρέψουμε στη γεμάτη-από-μικρές-διακοπές καθημερινότητα μας.